Modernistische selfie - les 7

De les van vandaag ging over beeldaspecten. Als je naar een beeld kijkt (foto, filmpje, standbeeld etc.) bevat het altijd beeldaspecten. Beeldaspecten vormen de grammatica van de beeldentaal.

Er bestaan vijf verschillende beeldaspecten: kleur, vorm, ruimte, textuur/structuur en compositie.

De eerste opdracht die we vandaag kregen in de les had te maken met het herkennen van de verschillende beeldaspecten. Iedereen in de klas kreeg een afbeelding uit een film. Op elke afbeelding was een duidelijk beeldaspect te herkennen. Verder kreeg iedereen een strookje met een kenmerk erop. Aan ons de taak om het juiste kenmerk/beeldaspect te koppelen aan jouw eigen foto. Ik had een afbeelding uit de film 'Kung Fu panda 2'. Heel toevallig had ik die film echt een week ervoor nog gekeken. Leuke film trouwens! Maar goed, toen ik mijn foto kreeg viel 1 ding gelijk op: de enorme bos pauwenveren. Wat daarna opviel was de herhaling van de veren, ze lijken allemaal op elkaar. Bij mij aan tafel zag ik iemand die het kaartje 'patroon' had liggen en toen wist ik het meteen: bij mijn afbeelding gaat het om het patroon. Patroon valt onder het beeldaspect vorm. Er wordt enorm veel aandacht besteed aan het patroon en de vorm van de pauwenveren.

Vervolgens gingen we aan de slag met het maken van een 'modernistische selfie'. Deze opdracht had alles te maken met de moderne periode. Tijdens deze periode werd alles geabstraheerd, dat wil zeggen dat niets eigenlijk meer herkenbaar is. Elke vorm elke kleur, bijna alles krijgt wel een betekenis. Wij kregen de taak om modernistische selfie te maken. Dit moesten we doen door een foto van onszelf te maken met een effen achtergrond. Op deze foto moesten we een duidelijke emotie laten zien. Vervolgens moesten we met behulp van Photoshop deze emotie uitvergroten en moesten we onszelf onherkenbaar maken (abstraheren).

Dit is mijn eindproduct: (ik vond mijn Photoshop op school niet zo mooi, dus ik heb hem thuis opnieuw gemaakt).

In mijn foto heb ik vooral gewerkt met de beeldaspecten kleur en vorm. Ik wilde een verdrietig meisje uitbeelden. Iemand die niet blij is met zichzelf. Dit heb ik tot uiting gebracht door de kleur blauw sterk te laten overheersen. Blauw staat in mijn ogen voor verdriet en kou. Verder heb ik het gezicht misvormd. Ook hierbij wil ik de mismaaktheid van de persoon laten zien. Deze mismaaktheid maakt haar verdrietig en laat zien dat ze nog eens extra verdrietig is door het hangen van de lip en de wenkbrauwen die naar beneden staan. Tot slot zijn er een soort rare ogen ingekomen. Ik vond dit wel cool eruitzien. Het lijken net tranen en tegelijkertijd ogen die stiekem met de persoon meehuilen. Echter vind ik niet dat ik onherkenbaar ben.